Chapter 15

Co teraz robię? Aaa nic takiego. Tylko całuję się z Rossem.

To jest najpiękniejsza chwila mego życia!!

Blondyn chwycił mnie za rękę, podczas gdy kontynuujemy wiadomo co.

Nagle usłyszałam, że ktoś wtargnął na nasze terytorium…

- Lau, chcesz może ka… napkę? – usłyszałam głos swojej siostruni.

Ta to ma wyczucie czasu!!

Nie odrywając się od chłopaka machnęłam jej, by se poszła. Już jej nie usłyszałam ponownie, więc chyba mnie posłuchała. A ja i Ross? Wciąż nam mało!

Minął chyba już rok, a my wciąż przyklejeni do siebie. Przynajmniej mamy spokój…

Po chwili usłyszałam dzwonek blondyna. Niech ktoś wywali ten głupi telefon przez okno!!

Niestety musieliśmy przestać.

- Co za ludzie!! A nie!! Bydło!! Nawet chwili spokoju nie mogą nam dać!!

Wkurzył się. Nic dziwnego…

W końcu odebrał.

- Maia? – powiedział niepewnie.

- Gdzie ty do jasnej ciasnoty jesteś?!

Tak wrzasnęła, że aż ją usłyszałam. Taa…

- Musiałem gdzieś pójść coś załatwić – mrugnął do mnie.

- Masz wracać!! Reżyser jest wkurzony!!

- Wrócę i nie przeszkadzaj mi już!! Żegnam!!

Rozłączył się i wyłączył telefon.

- Maia się martwi? – zapytałam.

- Haha! Dobry żart. Nie mówmy już o niej. Interesuje mnie tylko i wyłącznie to co mam przed sobą.

Chłopak przybliżył się do mnie. Chyba wiadomo w jakim celu… Pocałował mnie pewnie. Po chwili moje ręce powędrowały do jego cudownych włosów, a on mocno mnie przycisnął do siebie. Chwilo trwaj!!!

Po jakiś 10 minutach oderwaliśmy się od siebie. Chodź wolałabym nie…

Usiedliśmy blisko siebie i chłopak mnie przytulił do siebie jedną ręką i zostaliśmy w tej pozie z 15 min bez słów. Tak jest dobrze…

Po pewnym czasie usłyszałam jego słowa:

- Laura.

- Tak?

- Nie, nic. Po prostu lubię wymawiać twe imię.

- Aww. Jak słodko.

Chwyciłam go za koszulkę z całej siły.

- Co robisz?

- Nie mogę pozwolić ci odejść.

- Nie zamierzam gdziekolwiek iść.

Po tych słowach pocałował mnie w czoło.

Jak ja kocham te motylki!!

- A co z filmem?

- Rany! To mam problem.

- Nie. To my mamy problem. A może by tak…

- Co masz na myśli?

- Może pojechałabym z tobą?

- Tak!!

Po czym przytulił mnie z całej siły. Powietrza dajcie!!

- No więc jest to możliwe? – zapytałam, gdy trochę tlenu dostało się do moich płuc.

- Oczywiście! Żem nie wpadł na to! Jesteś genialna!

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi.

Po chwili zastanowienia zapytałam:

- Powiedziałeś to co powiedziałeś, ponieważ ci kazali? Miałeś to w kontrakcie, prawda?

- Dokładnie. Więc proszę nie słuchaj pojedynczy słów, które będę mówić. Nie przejmuj się. To tylko gra. To show biznes.

- Rozumiem.

- Chyba muszę już iść – spojrzał na zegarek.

- Zostań – chwyciłam go za koszulkę – gdy nie ma cię przy mnie, to się boję.

- Okay. Zostanę.

Wstaliśmy z podłogi i poszliśmy położyć się na łóżku. Po chwili zasnęliśmy w swoich ramionach. Jeszcze nigdy nie czułam takiego przyjemnego ciepła!

Mamy nowy dzień. Powoli podniosłam powieki. Co ujrzałam? Pustkę…

- Ross?

Miałam nadzieję, że odpowie. Słyszę tylko ciszę…

Gdzie jesteś?? Miałeś mnie nie zostawiać samej!!

Powoli zaczęłam się rozsypywać na miliony kawałeczków. Mała pojedyncza łza się uwolniła i popłynęła po moim policzku.

Nagle do pokoju wpadł mój książę.

- Udało się! Załatwiłem wszystko!

Szybko wytarłam łzę i poleciałam do niego w ramiona.

To chyba jest miłość…

- O której mamy samolot? – zapytałam.

- Za dwie godziny. Lecimy na Hawaje!

Nie wiem jak to się stało, ale zaczęliśmy tańczyć. Miło było dopóki, Van znów nam nie przeszkodziła. No na serio?!

- Ross? O takiej godzinie? Tutaj?

- To nie tak jak myślisz!

- To wasza sprawa. To twoje życie, Lau. Ty będziesz mieć później problemy – podniosła ręce do góry.

- Nie będę mieć problemów, bo nic się nie stało.

- Wiem co widziałam.

- Wynocha!!

Nie wytrzymałam!! No ile można takie głupoty gadać?!

- Wow! – słowa blondyna.

- Lepiej już nic nie mów.

- A co? To moja wina?!

- Oczywiście, że nie.

Po tych słowach przytuliłam go. Po chwili zapytałam:

- Kim my teraz jesteśmy dla siebie? Czy coś się zmieniło?

- Ja… Myślę, że nie możemy być razem. Byłyby same problemy. A jest dobrze jak jest i nie chcę tego zniszczyć.

- Jak to?

- Jesteś dla mnie ważna i boję się, że cię stracę przez nieporozumienia. Dlatego nie chcę, by coś się zmieniło.

- Nie rozumiem tego. Jestem nie wystarczająco dobra?

Chyba trafiłam w sedno sprawy, bo chłopak miał problem z odpowiedzią.

- Za bardzo się różnimy. Będzie trudno nam się zrozumieć jak teraz. I boję się, że przez zmianę statusu, mogę cię stracić. Bardzo tego nie chcę.

- Kompletnie cię nie rozumiem. Gadasz jak jakiś filozof.

- Oj, to już nie ważne. Musimy się pośpieszyć, by zdążyć na samolot.

- Nie. Nie lecę z tobą.

- Co?

- To co słyszałeś. Tak będzie najlepiej. Dla nas obojga.

- Ale Lau…

- Powinieneś już iść – przerwałam mu.

Chłopak w końcu posłusznie wyszedł, ale przystanął na chwilę w drzwiach:

- Zawsze będziesz dla mnie ważna.

Zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam Rossa już nie było.

Traktuje mnie jak siostrę. Jestem taka głupia…

Było miło, miło i się skończyło. Taa… W życiu nic nie trawa wiecznie. Ale tak czy się siak dalsza historia wcale nie jest taka zła jak może się wydawać. Cały czas coś się dzieje… W następnym wpisie zobaczysz, że mam rację. W końcu jest to moje życie i jestem wdzięczna za każdą łzę i radość. To kształtuje moją osobowość. Dzięki temu nie stoję w miejscu…

PS. There’s no lighting

There’s no turning back

There’s no future

Only missing your sound

(Nie ma oświetlenia

Nie ma odwrotu

Nie ma przyszłości

Tylko tęsknota za twoim dźwiękiem)

Słowa Agnes. O co tu chodzi? Już mówię… Nie ma światła, czyli nadziei. Nie ma przeszłości i przyszłości. Jest tylko tęsknota za jego głosem… Wracając to teraźniejszości… Nie wiem co będzie z nami wszystkimi, gdy ona odejdzie… Tak bardzo boję się tego dnia… Nie mogę… Pozostaje tylko się modlić… Ona nawet teraz się uśmiecha… Do niego… Tak, jestem teraz na korytarzu w szpitalu… Mimo tego wszystkiego wyczuwa się miłość w powietrzu… Bardzo ciężko będzie jej pozwolić odejść…

_______________________________________________________________________________

Taki oto rozdzialik. Sama nie wiem dlaczego tak wyszedł... Co do tego tekstu też nie wiem dlaczego go napisałam xD Był czwartkowy wf i dziewczyny grały w ringo. Byłam cały dzień smutna z powodu tęsknoty za nim... W mojej głowie układały się te słowa i po lekcji je spisałam... Od paru tygodniu jestem w takim nastroju w jakim on był przez parę ostatnich miesięcy... To chyba miłość... Dobra, nie ważne! Mam nadzieję, że będzie 5 komentarzy, a za tydzień nowy rozdział jak zwykle...