Chapter 33

- Ross?! Co ci strzeliło do twej blond główki, by mnie tak nastraszyć?! – wrzasnęłam na niego na całe gardło.

- Nie krzycz na mnie – cicho wydobył te słowa z siebie i zauważyłam łzy spływające po jego twarzy. Wyglądał bardzo źle.

- Przepraszam… Powiedz mi, co się dzieje? – podeszłam do niego i położyłam swoją dłoń na jego ramieniu.

- Ja… nie potrafię… przestać… myśleć… o niej… - wydukał przez łkanie. Widać, że panikuje. Jakie to przykre…

- Oj spokojnie. Wszystko się jeszcze ułoży. Okey? – starałam się go jakoś pocieszyć. On bez odpowiedzi po prostu się do mnie przytulił.

- Dziękuję – wyszeptał w moje włosy – Czy możesz mi powiedzieć co mam teraz zrobić? – oderwaliśmy się od siebie i blondyn patrzył na swoje palce u dłoni.

- Wow… Widzę, że to jest poważna sprawa… Myślę, że nie powinieneś się nią interesować, bo tylko będziesz cierpieć – odpowiedziałam mu zgodnie ze swoimi myślami.

- Masz całkowitą rację, ale… Ja nie potrafię… Z całego serca pragnę zobaczyć jej uśmiech na żywo – na te słowa lekko się uśmiechnął – A teraz nie mogę przez nią zasnąć…

- No dobrze, ale Ross, ty jej nawet nie znasz, więc jak to możliwe, że… no wiesz… - usiadłam na łóżku, a blondyn poszedł w moje ślady.

- Sam nie wiem… Gdy ją po raz pierwszy zobaczyłem, to… poczułem się tak, jakby piorun we mnie walnął (doskonale znam to uczucie :3 xd – od aut.) – cicho się zaśmiał pod nosem, a ja spojrzałam na niego zaskoczona. Czyżby miłość od pierwszego wejrzenia? Raczej tak… - Lau, co ja mam teraz zrobić?

- Dobre pytanie… Nie wiem jak ci pomóc. Przepraszam – postałam mu przepraszające spojrzenie, a on kiwnął głową.

- Dobra, nie ważne… To ja idę do swojego pokoju umierać samotnie – wstał z miejsca i zasalutował, po czym udał się do drzwi.

- Trzymaj się jakoś – chciałam mu dodać otuchy po prostu…

- Postaram się – wypowiedziawszy te słowa, zniknął za drzwiami. Jeszcze chwilę pomyślałam nad jego beznadziejną sytuacją i postanowiłam zgasić światło. Po tym już spokojnie zasnęłam. No… Prawie…

*miesiąc później*

Dziś jest bardzo wyjątkowy dzień. A dokładniej ktoś obchodzi dziś 18!! Kto? No pewnie, że ja!! YAY! Ale się cieszę!! Już zaraz dojadę taksówką do swojego domku w LA! Nie ma takich słów, by opisać jak bardzo się cieszę, że mogę spędzić ten dzień z rodziną! Po chwili samochód zatrzymał się przed moim domem i wysiadłam z niego. Kierowca pomógł mi wypakować moje bagaże i udałam się w kierunku mieszkania. Zapukałam do drzwi i po pewnym czasie Vanessa mi otworzyła. Była uradowana moim widokiem i od razu mi złożyła życzenia i przytuliła. Jak dobrze jest być w domu!

- Haha. Też się cieszę, że mogę tu być i spędzić ten dzień z tobą i rodzicami. A tak w ogóle są oni w domu? – zapytałam jak już się od siebie oderwałyśmy.

- Jeszcze są w pracy. Ale nie martw się, za jakąś godzinkę będą z zakupami na nasz obiad dla jubilatki – początek jej wypowiedzi rzeczywiście trochę mnie zasmucił, ale jednak udało jej się wywołać uśmiech na mojej twarzy.

- Okey. To co będziemy robić przez ten czas?

- Nie chcesz może troszkę odpocząć po podróży?

- A no dobra. Ale pomożesz mi wnieść walizki do mojego pokoju? – zapytałam pełna nadziei.

- No pewnie siostra – po tym ja wzięłam jedną walizkę, a Van drugą. Jak wyszła z pomieszczenia, to usiadłam na swoim ukochanym łóżeczku i wyjęłam tablet. Postanowiłam popisać przez ten czas z Agnes…

*2 godziny później*

Okazało się, że po jakiejś godzince zasnęłam. Przyszła moja kochana siostra i mnie obudziła, bo już zbliża się czas obiadu rodzinnego. Dziewczyna zeszła na dół do rodziców, a ja postanowiłam się ogarnąć. Po kwadransie już wszyscy siedzieliśmy w komplecie przy stole w salonie. Jak na nieszczęście tatuś zaczął naszą konwersację.

- Powiedz mi słońce, jak ci się układa z tym całym blondynkiem?

- Szczerze mówiąc to bywało lepiej. Zachowujemy się jak przyjaciele, a nie para – no cóż. Nie wypada kłamać jedynemu samcowi alfa w domu…

- Daj spokój! To są jej urodziny i nie powinna się teraz zamartwiać – powiedziała moja kochana mamusia. No! Jej podejście zawsze mi się podobało!

- Dziękuję mamo – powiedziałam z nieudawanym zachwytem – A tak w ogóle co będziemy jeść?

- Twoje ulubione danie. Kurczak po chińsku. A na deser będzie tort czekoladowy – oznajmiła. Jak miło! Niebo w gębie!

- To ja idę po talerze – słowa Vanessy. Wstała i odeszła od stołu, po czym udała się w kierunku kuchni. Postanowiłam jej pomóc, więc pośpiesznym krokiem powędrowałam w to samo miejsce co ona.

- Pomogę ci, ok?

- Laura? Nie, ja zrobię to sama. W końcu masz dziś urodziny – trochę się zdziwiła moją obecnością.

- Ale ja chcę ci pomóc – wyjęłam 4 talerze i podałam jeden siostrze. Ona nałożyła porcję mięsa, a następnie ziemniaki. Jakoś nie przepadam za ryżem…

- Jesteś uparta jak koza! – podała mi porcję jedzenia na ceramicznym naczyniu.

- I jestem z tego dumna! – pokazałam jej język i podałam kolejny pusty talerz – Może gdzieś później razem pójdziemy? – postanowiłam zmienić temat…

- Co powiesz na mój ulubiony klub? „Ostra brzytwa”?  W końcu jesteś już pełnoletnia – dała mi kolejny talerz z kurczakiem.

- Zapowiada się przyjemny wieczór – mrugnęłam do niej i poszłam z talerzami w rękach do salolu. Postawiłam je przed rodzicami i po chwili stałam z powrotem obok siostry. Troszkę pogadałyśmy o planach na wieczór, czyli o tym jak mamy się ubrać do klubu i wróciłyśmy do stołu ze swoim jedzeniem. Tylko, że jeszcze na chwilkę się wróciłyśmy po sok pomarańczowym, o którym przypomniał Vanessie tata. Po posiłku przyszła pora na mój tort. Vanessa go przyniosła, tata świeczki, a mama talerzyki i sztućce. Po chwili mogłam już zjadać ciasto wzrokiem i myślałam nad życzeniem. „Chcę by osoby, które kocham były szczęśliwe”. No i pozbawiłam świeczkę ognia. Jak cała rodzina już pochłonęła tort, to każdy udał się do swojego przytulnego konta. Ja postanowiłam przygotować ubranie na dzisiejszy wypad z siostrzyczką i później trochę się porelaksowałam swoją ulubioną muzą…

***

Właśnie tak było na początku znajomości z Agnes. Taa… Ross był troszkę załamany przez pewien czas… A co do moich urodzin to były po prostu czaderskie! W następnym wpisie opowiem o tym wypadzie do klubu z Vanessą. Oj przygotuj się na mocną akcję! Hahaha! Spokojnie, nie będzie tak źle… Nie masz się czego bać… A może jednak powinieneś? Hmm…

PS. Forever? I know we can make it (Wieczność? Wiem, że możemy tego dokonać)

„Jest wiele rzeczy, które wydają się niemożliwe. Ja szczerze wierzę, że nie ma żadnych granic do spełniania tego, o czym marzymy. Dla mnie jedyną rzeczą, która jest po prostu niemożliwa, to zapomnienie o chłopaku, który zajął bardzo wyjątkowe miejsce w moim sercu… Te uczucie jest takie nieprawdopodobne i po prostu wiem, że to będzie trwać wiecznie. Teraz nie ma już odwrotu…” Słowa wiadomo kogo. Nic dodać, nic ująć.

_________________________________________________________________________________

Wreszcie napisałam to do końca! Kto się cieszy? xD Wydaje mi się, że rozdziały to będzie rzadkość :/ Niestety nie mam za dużo czasu na pisanie... Wiecie co? Byłam niedawno w Wilnie xD Pierwszy raz za granicą! YEAH! xD No i ogólnie nauka z liceum do najłatwiejszych nie należy... No i w piątek nagrałam cover i fragment swojej piosenki xD Dobra. Bądźcie cierpliwi. Nie zamierzam rezygnować z pisania, więc... Do napisania!