Chapter 35

Obudziłam się w innym miejscu niż pamiętałam. Zasnęłam przecież w klubie… A po otworzeniu oczu się zorientowałam, że jestem na tylnych siedzeniach w jakimś samochodzie. Powoli wstałam do pozycji siedzącej i się rozejrzałam. Pojazd prowadził jakiś brunet. Jack? Spojrzałam przez lewe okno i zauważyłam, że obraz jest ruchowy. Ogarnęła mnie panika. Co ja tu robię?

- Oh. Widzę, że królewna się obudziła. Dobrze się czujesz?

- Tak, ale… Gdzie jedziemy? – przetarłam sobie zaspane oczy.

- A zobaczysz. To niespodzianka – w lusterku zauważyła, że się szeroko uśmiecha. Coś mi tu śmierdzi…

- Okey. Możesz mi powiedzieć jak to się stało, że teraz jestem tu a nie w klubie?

- Wiesz… To długa historia.

- Dawaj. Mamy czas – ziewnęłam i zakryłam usta dłonią.

- Zanim Calum dał ci sok, to dosypałem do niego trochę środka nasennego. Później byłaś już tak nieprzytomna, że się na moich kolanach położyłaś i zasnęłaś. Następnie wziąłem cię na ręce i przyniosłem do samochodu. Tyle – opowiedział to niezwykle spokojnie.

- Słucham?! Czemu to zrobiłeś?! Czego ode mnie chcesz?! – panika już wzięła górę…

- Spokojnie. Nic ci nie będzie. A tak w ogóle wyglądasz naprawdę pięknie, gdy śpisz. Jesteś wtedy taką niewinną i delikatną królewną – trochę się rozmarzył. W tym momencie auto lekko się skierowało w prawy rów, a ja krzyknęłam przerażona. Jestem za młoda, by umierać! – Wszystko jest pod kontrolą – gwałtownie skręcił pojazdem i po chwili się zatrzymał.

- Co jest?

- Dojechaliśmy – powiedziawszy te słowa wysiadł i otworzył mi drzwi. Wyszłam i chłopak chwycił mnie za rękę i zaczął iść w głąb lasu. Na początku chciałam się wyrwać, ale w końcu się poddałam z tą myślą. Ale tak szczerze trochę mi to się nie podoba… Na horyzoncie zobaczyłam całkiem spory i bogato wyglądający dom. Cały biały z czerwonym dachem. Miał też całkiem liczne schody wejściowe. Już wkrótce się w nim znaleźliśmy. Zaprowadził mnie do kuchni i puścił mą dłoń. Wreszcie!

- Usiądź i się rozgość – wskazał na stolik i krzesła poustawiane wokół niego. Posłusznie wykonałam jego prośbę. Chłopak podszedł do lodówki i zaczął wyjmować produkty spożywcze. Ja w tym czasie zaczęłam szukać swojej komórki. Każda kieszeń była pusta…

- Tego szukasz? – nie wierzę… On ma mój telefon…

- Jakim prawem?! – nie podoba mi się to.

- Nie chciałem, by ci wypadł z kieszeni. A tak w ogóle złość piękności szkodzi – mrugnął do mnie. Aha? Podeszłam do niego i łapczywie wyrwałam mu swoją własność. Chłopak wciąż podejrzanie się uśmiechał, ale wrócił do przygotowywania jedzenia. Nie rozumiem po co to wszystko… Zaczęłam szperać w telefonie. Mamy 5 rano i nikt do mnie nie dzwonił. Może Jack coś zrobił Van i Calum’owi?! No bo to nienaturalne, że nikt się nie martwi o mnie… Spojrzałam na bruneta. Co on kombinuje? I to jedzenie? Huh?

- Co robisz? – postanowiłam zapytać.

- Śniadanie dla nas obojga. Mam nadzieję, że ci będzie smakowało – powiedział to z lekkim uśmieszkiem i z nadzieją w oczach. Intrygujący człowiek…

- Dlaczego to wszystko robisz? – zapytałam go z nieukrywaną ciekawością.

- Chcę byś miała niezapomniane urodziny – mówiąc do włożył kanapki do piekarnika. Ciekawe… - Zaraz przyjdę – mrugnął do mnie i wyszedł do ogrodu. Z salonu było widać jak wiele różnorodnych kwiatów się w nim znajduje. Zauroczona milionem barw podeszłam do okna, które było w rzeczywistości szklaną ścianą. Nawet nie zauważyłam kiedy Jack wrócił do domu.

- Piękny widok, co nie? – stanął obok mnie i zadowolony patrzył to na mnie, to na kwiaty.

- Absolutnie tak – jeszcze chwilę tak postaliśmy w ciszy i nagle piekarnik dał o sobie znać. Chłopak bez słowa poszedł do kuchni i się zajął jedzeniem. Ja poszłam na kanapę w salonie i włączyłam telewizję. Chyba się nie obrazi, jeśli się troszkę rozgoszczę. YAY! Akurat teraz leci mój ukochany serial! Pooglądałam w świętym spokoju z pół godzinki program. Nie udało się dłużej, bo brunet przyszedł i mi wyłączył urządzenie.

- Ej! Ja to oglądałam! – wygarnęłam mu prosto w twarz.

- Śniadanie mam dla ciebie księżniczko – powiedział to spokojnie jak zwykle i chwycił mnie za rękę. Już po chwili rozkoszowałam się cieplutkimi kanapeczkami i świeżym sokiem pomarańczowym przy stole w towarzystwie Jack’a.

- W życiu nie jadłam nic lepszego! – pochwaliłam go z pełnymi ustami.

- Mówiłem, że nie zapomnisz tego co tu przeżyjesz – zaśmiał się perliście. Nie wiem czemu, ale czuję się coraz lepiej w jego towarzystwie. Ciekawe co jeszcze się wydarzy… Po skończonym posiłku chłopak mnie zaprowadził do sypialni. Pod oknem stała gitara, którą wziął do ręki.

- Słyszałem, że piszesz piosenki, więc czy możesz mi powiedziesz co myślisz na temat mojej? – powiedział to wręcz błagalnym tonem.

- Pewnie – uśmiechnęłam się do niego i usiadłam na łóżku, a po chwili Jack zaczął grać.

I’m still alive

You won’t cut me down

Cause now I fly

I’m so free now

I know you’re sill you’re still trying to cut me down

But you won’t but you won’t catch me now

You won’t cut me down

You won’t cut me down

You won’t cut me down

- Na razie mam tylko tyle – powiedziawszy te słowa, odłożył instrument na miejsce.

- Brzmi bardzo dobrze jak na początek – odpowiedziałam mu z szczerym uśmiechem na twarzy.

- Czyli podoba ci się? – usiadł obok mnie.

- Nawet bardzo – nawet nie zauważyłam kiedy się znaleźliśmy bardzo blisko siebie. Po chwili bardzo zachłannie zaczęliśmy się całować. Nie trwało to długo, bo coś kazało mi go odepchnąć.

- Coś się stało? Zrobiłem coś źle? – bardzo się przejął.

- Ja… Gdzie jest łazienka? – zapytałam nie patrząc na niego.

- Jak wyjdziesz z salonu, to ostanie drzwi po prawej – mogłam to wyczuć, że się bacznie mi przygląda. Szybko się udałam do wcześniej wspomnianego miejsca. Bezsilna usiadłam na podłodze i poddałam się głosom buszującym w mojej głowie. „Zachowujesz się jak dziewczyna do towarzystwa!” „Straciłaś już do reszty rozum?!” „Co ty wyprawiasz?!” „Powinnaś pomyśleć o bliskich! Wyobraź sobie co oni czują!” Po chwili wydałam z siebie żałosny krzyk. Powinnam wrócić do domu… Szybko się otrząsnęłam się i podeszłam do umywalki. Płynnymi ruchami zmyłam resztki makijażu i po chwili powolnym krokiem udałam się do salonu. Zatrzymałam się tam i ostatni raz spojrzałam na piękny ogródek, po czym szybko wyszłam z domu. Leśną dróżką doszłam do głównej drogi, przy której odnalazłam samochód Jack’a. Jak mam stąd wrócić do domu? Spojrzałam na pojazd. Raz się żyje… Podeszłam po auta i chwyciłam za klamkę, która cudem się otworzyła. Weszłam do środka i okazało się, że kluczyki są w stacyjce. W GPS wpisałam adres mieszkania i już po chwili byłam w drodze do domu. Jak dobrze, że mam już prawo jazdy.

* godzinę później *

Jak znalazłam się już na podjeździe, to wpisałam w swój telefon numer Jack’a, który na karteczce dał mi wczoraj Calum i wysłałam mu smsa z adresem, gdzie ma odebrać samochód. Zgaduję, że się nieźle zdziwił. Schowałam telefon do kieszeni w kurtce dżinsowej i wyszłam z pojazdu. Machając kluczykami udałam się w stronę drzwi i zaczęłam pukać natarczywie. Po chwili Vanessa w piżamie mi otworzyła.

- Boże, Laura! Tak bardzo się martwiłam! Gdzie byłaś?! – mocno mnie przytuliła.

- A Jack mnie porwał, a ja tak jakby uciekłam – odpowiedziałam jej spokojnie.

- Co proszę?! Gnojek już nie żyje! – wściekła wyszła na zewnątrz w różowych kapciach.

- Spokojnie! Nawet całkiem przyjemnie było – powiedziałam lekko rozbawiona.

- Serio? A no dobra. Wejdźmy i mi wszystko opowiesz – zaproponowała. Po chwili byłyśmy już w domu i zaczęłam opowiadać siostrze swoje nocne przygody.

***

Właśnie tak wyglądał wypad z Van do klubu. Taa… Wspomnienia. Mówiłam, że będzie się dziać! Hmm… Wygląda na to, że w następnym wpisie zacznę opowieść od momentu, w którym byłam, gdy zaczynałam pisać ten pamiętnik. To będzie na serio ciekawe…


PS. You can always find the truth in the music. (Zawsze możesz odnaleźć prawdę w muzyce)

“Właśnie tak myślę. Piosenki często są pisane na podstawie prawdziwych emocji, uczuć. Właśnie to sprawia, że muzyka jest szczera.” Słowa Agnes. Yep. Absolutnie się z tym zgadzam.


______________________________________________________________________________
Rozdział! Jest teraz, bo wczoraj źle się czułam, więc rodzice kazali mi zostać dziś w domu xd I dlatego macie rozdzialik w komplecie. W prawdzie pisany w męczarniach, ale to szczegół xd Załamujecie mnie... Pod poprzednim były tylko 3 komentarze, a pod wierszem widnieje 0 ;_; Liczę na poprawę... Bo ja serio nie mam czasu kiedy pisać, a jednak coś tam się pojawia co jakiś czas, więc troszkę doceńcie moją ciężką pracę. Następny wkrótce. To tyle.